கோபம்

தன் கூரிய வார்த்தை வீச்சினால்
எதிராளியின் மனதை
குத்திக்காயப்படுத்தியும்...

விரல்களுக்கு அழகுசேர்க்கும்
தம் நகங்களைக் கடித்து
வழியும் குருதி கண்டும்..

பூவையரின் கூந்தலையோ
இல்லத்தையோ..
இறைவனையோ
கல்லறையையோ..
அலங்கரிக்கக் காத்திருக்கும்
அழகிய மலர்களின்
இதழ்களை உதிர்த்தெறிந்தும்..

யாருக்கோப் பயன்பட
தன்னைத் தயார்படுத்தியிருக்கும்
தாவரத்தினை துண்டு துண்டாக்கியும்...

அரிந்த காய்களின் தோல்களைப்
பல துண்டங்களாக்கியும்..

அடுக்களையில் ஆங்காங்கு
பாத்திரங்களின் ஓசையெழுப்பி
பாசமிக்கவர்க்கு உணர்வுகளை
வெளிப்படுத்தியும்...

பூமியை வெட்டி செதுக்கி
பண்படுத்தியும்...

வெங்காயம் நறுக்கிக்
கண்ணீர்த்திவளைகளை
கன்னங்களின் வழி செலுத்தியும்..

எவரும் அறியாது
கண்ணீரைத் தண்ணீரில்
கரைத்தும்..

எவர் மனதும் காயப்படாதிருக்க
மௌனத்தை
மொழியாய்க் கொண்டு
தன்னையே வருத்திக்கொண்டும்..

அன்றாட கோபங்கள்
கரைக்கப்பட்டும்
மறைக்கப்பட்டும்
இயன்றவரை இழப்புகளை
ஏற்படுத்தி
மனித மனத்தை
எரித்துச்செல்கிறது

இன்னொரு இழப்பிற்கு
எவரையோ தயார் செய்யவே..!!