கவிக்குடும்பம்....

கவிஞனே...,

நீ

என் கரம் பிடித்த

நாள் முதலாய்
உலகம் மறந்தேன்...

கண  நேரமும் உனைப்பிரியா 

வரம் கேட்டேன் கடவுளிடம்...

பருவம் கொண்ட நாள் முதலாய்., 

பக்குவமாய் காத்திருந்தது உன்
பார்வைப் படத்தானோ….??

நாம் இருவரும் கைகோர்த்து
நாள்தோறும் கவிதை பேச….

நந்தவனமாய்
நம் வாழ்வு மணக்க....

ஆகாயத்தை வீடாய் அமைத்து.,
வானவில்லை வீட்டின் தோரணமாக்கி….

நிலவை விளக்காக்கி,
விண்மீன்களை பொருட்களாக்கி...

கவிதை பேசி களைத்து போன  நீ

குடிப்பதற்கு கங்கையைக் கொணர்ந்து...

குளிப்பதற்கு குற்றால நீர்வீழ்ச்சியை
வீட்டிலமைத்து...

பசியாற செந்தமிழில் 
கவிதை சமைத்து...

வெண்முகிலை மெத்தையாக்கி..

தென்றலை சாமரமாக்கி...

உன் கவிதை சொல்ல,
அந்தக் கண்ணனையும், கலைமகளையும்
குழந்தைகளாய்ப் பெற்றெடுத்து,
குதூகலமாய் குடும்பம்
அமைப்போம்...

கண்ணனையும்,கலைமகளையும்

குழந்தைகளாய் அடைந்த நீ..

அவர்களின் மழலையில் 
நீயும் குழந்தையாகி குதூகளித்து
என்னையும் களிப்படையச் செய்கிறாய்..

அன்று,
கற்பனையில் கல்லையும், புல்லையும்..

கவிதைகளாக்கியவன்..

இன்று,

குழந்தைகளின் சத்தம், முத்தம்,
சிரிப்பு, அழுகை, நடை,தூக்கம்...
என அனைத்தையும்
காவியமாய் மாற்றுகிறாய்..

கற்பனையில்  கவிதையமைத்த உனக்கு

இன்று.,
கடவுளே குழந்தைகளாய் கிடைத்தபின்
காவியமாக்காமல் விடுவாயா....??

கவிஞனும் நீயே....
என் காவியத்தலைவனும் நீயே....