தவம்....

காலையில் பிறந்து,
வண்ணமயமாய் பூத்துக்குலுங்கி..
கண்களுக்கு அழகூட்டி
மணம் வீசி
மனம் கவர்ந்து
மாலையில் மரித்து .
அனைவரையும் மனம் வாடச்செய்து...

ஒரே நாளில் ஜனித்து, மரணிக்கும்
மலரின் ஒருநாள் பிறப்பை நோக்கி
தவமிருக்கும் செடியாய்...

அவனியில்
ஆசை தவிர்த்து
இன்சொல் பேசி
ஈகை செய்து
உண்மையுணர்ந்து
ஊக்கம் குன்றாமல்
எண்ணத்தில் திண்ணமாய்
இறைகாணும் ஏக்கமுடன்
ஐம்புலனடக்கி.
ஒருமித்து
ஓம்காரம் உரைத்து...
ஔவியம் பேசாதிருந்து..

அஞ்ஞானம் துறந்து..
மெய்ஞ்ஞானம் உணர தவமிருக்கும்
எனை எனக்கு உணர வைத்து
ஆட்கொள்வாயோ...?